Przywilej króla Augusta II nadany piotrkowskiemu Cechowi Piwowarów, Warszawa 8.08.1722
Dzieje Piotrkowa czasów staropolskich to również historia miejscowego browarnictwa. Miasto będące miejscem częstych zjazdów szlacheckich, z czasem obrad sejmowych a także siedzibą Trybunału Koronnego, częstokroć gościło rzesze przyjezdnych. Produkcja piwa w Piotrkowie stanowiła ważny element życia gospodarczego trybunalskiego grodu. Częstokroć związana z wyrobem innych trunków (np. gorzałki), była podstawą egzystencji wielu mieszczan. Źródła sprzed XVI wieku nie mówią nic o piotrkowskich piwowarach, chociaż Władysław Jagiełło w 1404 roku potwierdził zezwolenie wydane dla mieszkańców miasta na warzenie i sprzedawanie piwa. W XVI stuleciu kto mógł imał się w Piotrkowie warzenia piwa lub szynkowania piwa przewoźnego (tj. sprowadzanego), szczególnie wtedy kiedy do miasta zjeżdżali na obrady sejmowe możni goście z całego kraju wraz z otaczającym ich tłumem służby. Również i duchowieństwo było żywo zainteresowane potencjalnymi zyskami pochodzącymi z warzenia i wyszynku piwa. Rejestr czopowego z 1552 roku zawiera informację na temat całorocznej produkcji piwa. Określona ona została na 2899 warów, tj. kotłów warzelnianych. Według rejestru sporządzonego w 1544 roku, z każdego waru produkowano wówczas około czterech beczek piwa, które nazywano fasami. Popyt na piotrkowskie piwo związany był ze wspomnianymi zjazdami szlacheckimi, sejmami oraz sesjami trybunalskimi kadencji piotrkowskiej. Mimo iż, jak zaznaczono browarnictwo stanowiło znaczne źródło dochodu dla piotrkowian, sam cech piwowarów ostatecznie powstał dopiero w 1722 roku, kiedy to na mocy przywileju wydanego przez króla Augusta II w Warszawie, określono artykuły regulujące sytuację prawną piotrkowskich browarników. Zapraszamy do zapoznania się z tym dokumentem.

Tekst na podstawie: Tomasz Matuszak, O związkach piwa z trybunalskim grodem, sejmami i deputatami, [w:] Studia z dziejów piotrkowskiego browarnictwa od XVI do XX wieku, pod red. T. Kruza, A. Piasty, K. Wiączka, Piotrków Trybunalski 2012, s. 9-24.
powrót